در یک پارادوکس آشکار، کشورهای اروپایی با وجود ادعای اعمال محدودیت‌های تسلیحاتی علیه رژیم صهیونیستی پس از جنگ غزه، در واقع به بزرگترین مشتریان محصولات نظامی این رژیم تبدیل شده‌اند. براساس آمار منتشر شده، صادرات نظامی رژیم صهیونیستی به اروپا در سال ۲۰۲۴ به ۵۴ درصد از کل صادرات نظامی این رژیم رسیده است — رقمی که در سال ۲۰۲۳ تنها ۳۳ درصد بوده است.
دلیل این جهش اخیر در صادرات نظامی رژیم صهیونیستی به اروپا کاملاً واضح است. حمله روسیه به اوکراین در اوایل سال ۲۰۲۲ به دوران صلح در اروپا پایان داد و این قاره را وارد یک مسابقه تسلیحاتی و بازسازی نظامی کرد. تهدیدات اخیر آمریکا مبنی‌بر رها کردن اروپا به سرنوشت خود، دولت‌های اروپایی را واداشته تا بودجه‌های کلانی برای خرید سیستم‌های دفاعی پیشرفته اختصاص دهند، افزایش اندازه و قدرت نیروهای مسلح خود را در اولویت قرار دهند و به‌صورت عملی برای خطر جنگ با روسیه در طی چند سال آینده آماده شوند.
در حوزه دفاع هوایی، آلمان با عقد قراردادی ۳.۵ میلیارد یورویی برای خرید سامانه Arrow-3 (توسعه یافته توسط IAI) و فنلاند نیز با خرید ۳۵۰ میلیون یورویی سامانه فلاخن داود (ساخته Rafael) به دنبال ارتقای توان نظامی خود هستند. یونان با قراردادی ۲ میلیارد یورویی با هر دو شرکت IAI و Rafael برای سیستم‌های نظامی یکپارچه، و اسلواکی با خرید ۵۰۰ میلیون یورویی سامانه Barak MX (از IAI) نشان داده‌اند که چگونه فناوری‌های رژیم صهیونیستی به بخشی جدایی‌ناپذیر از استراتژی امنیتی اروپا تبدیل شده‌اند.
در حوزه توپخانه، شرکت Elbit Systems با سامانه‌های پیشرفته PULS و ATMOS موفق به انعقاد قرارداد‌هایی با مجموع ارزش بیش از یک میلیارد یورو با کشورهای اروپایی شده است. هلند با قراردادی ۳۰۵ میلیون یورویی و دانمارک با ۲۵۰ میلیون یورو در زمره مشتریان این سیستم‌ها قرار دارند.
اما همکاری‌ها به این موارد محدود نمی‌شود. خرید موشک‌های Spike ساخت Rafael، سیستم‌های فرماندهی و کنترل پیشرفته، فناوری‌های دیجیتالی‌سازی میدان نبرد و سامانه Trophy (سیستم فعال حفاظت از تانک‌ها و نفربر‌ها) همگی گواهی بر این مدعا هستند که اروپا علیرغم تمامی تنش‌های سیاسی، عمیقاً به توانمندی‌های نظامی رژیم صهیونیستی وابسته است.
این قراردادها نه تنها نشان‌دهنده برتری فناورانه شرکت‌های رژیم صهیونیستی است، بلکه بیانگر این واقعیت است که نیازهای امنیتی اروپا در نهایت بر ملاحظات سیاسی آن غلبه می‌کند. صنایع نظامی رژیم صهیونیستی با ارائه محصولاتی که در شرایط واقعی جنگی آزمایش شده‌اند، به شرکایی غیرقابل جایگزین برای بسیاری از کشورهای اروپایی تبدیل شده‌اند.
در مقابل این افزایش تقاضا، دولت‌های اروپایی مانند بریتانیا، آلمان و فرانسه اقداماتی را در جهت محدود کردن صادرات سلاح به رژیم صهیونیستی انجام داده‌اند. اسپانیا اخیراً قرارداد ۲۵۰ میلیون یورویی تولید موشک اسپایک با همکاری رافائل را لغو کرد و پرداخت جریمه را به ادامه همکاری با رژیم صهیونیستی ترجیح داد. همچنین، وزیر خارجه آلمان اعلام کرده است که برلین صادرات سلاح به رژیم صهیونیستی را تحت شرایط خاص “مورد بازبینی” قرار خواهد داد.
بعضی از کارشناسان امنیتی و دیپلماتیک این سوال را مطرح کرده‌اند که آیا رژیم صهیونیستی می‌تواند با قطع عرضه سلاح به کشورهایی که صادرات تسلیحات به رژیم صهیونیستی را تحریم کرده‌اند، واکنش نشان دهد؟ پاسخ اغلب متخصصان منفی است. چرا که صادرات نظامی به اروپا برای رژیم صهیونیستی یک منفعت حیاتی است، به‌ویژه در شرایطی که این بازار به سرعت در حال رشد است. رژیم صهیونیستی سال‌ها تلاش کرده‌است که با وجود عضویت نداشتن در ناتو یا اتحادیه اروپا، شریکی قابل اعتمادی برای کشورهای عضو به نظر برسد. حال اگر بخواهد تحریم تسلیحاتی را با تحریم تسلیحاتی پاسخ دهد، محصولی جز انزوای بیشتر رژیم صهیونیستی دریافت نخواهد کرد.
نکته حائز اهمیت این است که صادرات تسلیحات رژیم صهیونیستی به اروپا تنها یک معامله اقتصادی نیست، بلکه یک ابزار استراتژیک در دیپلماسی بین‌المللی محسوب می‌شود. این وابستگی تسلیحاتی به رژیم صهیونیستی می‌تواند در مواقع مورد نیاز، به عنوان اهرم فشاری علیه مواضع ضد صهیونیستی و ضدجنگ دولت‌های اروپایی به حساب آید. از طرفی، افکار عمومی تنها سلاحی است که می‌تواند مانع این سیل صادرات تسلیحاتی به اروپا شود.چرا که با منفورتر شدن رژیم صهیونیستی در افکار عمومی، ممکن است حتی خرید تجهیزات نظامی از آن هم در نظر مردم ‘عمل غیراخلاقی’ تلقی شود.
